Kryjówka Wilhelma

Zeszła zaraz za nim i otwarła dwójkę, odsunęła się, na wszelki wypadek.

Pokój wydawał się dość schludny, nie było w nim śladu po dawnym mieszkańcu.

Powoli weszła, rozejrzała się i zamknęła drzwi. Zajrzała po kolei do każdego pokoju.

//Chce opisów

//a ja cukierków.
Tak więc korytarz długi na dziesięć metrów, aż do końca mieszkania. Pokojów pięć-dwa po prawej, dwa po lewej i jeden od frontu. Pokój pierwszy- salon. Zepsuty telewizor, skórzana kanapa, stary dywan. Pokój drugi- kuchnia z jadalnią. Nic nie działa, lodówka zepsuta, kuchenka też nie ruszy (na prąd była). Do tego brzozowy stół i 4 krzesła. Pokój 3 i 4- sypialnie, jedna z podwójnym łóżkiem, czerwona kołdra, białe poduszki, pościel też. Druga sypialnia nieco zniszczona, ma jedno łóżko, biurko, lampkę, krzesło, kilka map i biblioteczkę. Pokój piąty- mała, ciasna łazienka.

Była już zmęczona, wiec w zasadzie było jej wszystko jedno czy pójdzie spać na kanapie, na łóżku piętrowym czy tym lekko zniszczonym, ale wybrała to ostatnie. Przebrała by się, gdyby miała w co i położyła się.

Jako, że go zostawiła przed drzwiami, to poszedł do swojego pokoju i kontynuował czytanie książki.
//idziesz już, czy robić zumbi?

//idę//

Jeszcze przez chwilę poczytała romansidło, odłożyła na stolik i spróbowała zasnąć.

-To ja pójdę sprawdzić, czy wszystko jest w porządku...- powiedział sam do siebie chwilę po tym, jak się obudził. Następnie ubrał się i wyszedł z kryjówki na plac.
z/t

Evelyn wstała. Porozglądał się po pomieszczeniu. Po chwili przypomniała sobie co tutaj robi i wyszła z mieszkania. I pomyślała co dalej zrobić.

Weszła rozglądając się.
-No mam nadzieję, że chorych tu nie wpuszczasz, co?

-Kto wie...- odparł. Ciekawe, gdzie podziała się Evelyn.

A ona się patrzyła na nich.-Mówiłeś że nie wpuszczasz każdego.

Spojrzała w stronę głosu.
-Każdy to mógł mieć na myśli również chorych... Jestem Nicola

-Evelyn. A gdyby tak było, to pewnie było by tu pełno osób.

-Stwierdziłem, że otworzę cholerny przytułek.- odparł.

-Przytułek? Oj, jesteś taaaaaaki słodki.

-Och och.- odparł. Czego jak czego, ale słodkich nastolatek nie lubił. Ani słodkich cynicznych nastolatek.

Patrzyła na nich przysłuchując się rozmowie.

-Tylko nie podnieć się.

-Wydaje mi się, że powinniśmy trzymać się razem, aż tak dużo nas nie zostało.

-Nie zapędzaj się. Ciągle jesteś w moim domu.- stwierdził.-a jakby nie patrzeć samemu jest w tym świecie cholernie trudno przetrwać.-

-Ta... w zasadzie racja.

Podszedł do okna.
-Niech je szlag trafi. Pieprzone trupy znowu przylazły.-

-Teraz ciężko się od nich opędzić, takie czasy.

-Walczymy z nimi czy przeczekamy?