Kontenerowce i żurawie nad wodą

Najbliżej wody, stoją tu stare, niewielkie kontenerowce i proste żurawie do wyciągania lub wciągania ładunków.
***

Stał na dachu, drżąc cały, a w dłoniach, drżących dłoniach trzymał zimny, żelazny hak niskiego dźwigu portowego pod brodą.
Gdyby skoczył, zawiesił by się prosto na haku, przebijając czaszkę z mózgiem oraz od szarpnięcia rozciągając sobie kręgosłup.
Gdyby skoczył, koszmary przestałyby go nawiedzać, a ciągłe hałasy by ustały.
Gdyby skoczył... Nogi uginał, to prostował co chwilę, niezdecydowany do skoku...

-Chłopcze!- krzyknął do niego rybak, który właśnie wracał z połowu.
-Chcesz trochę świeżych rybek?- zapytał.
-Podrzuć mi ten hak, to ci dam!-

Spojrzał się w jego stronę, i znieruchomiał, Bóg jeden wie, co widział, ale z przerażonych oczu pocisnęły się łzy...
- Nie znowu, nie znowu... - błagał pod nosem, zaciskając teraz oczy, wyobrażając sobie, jak jego nogi odrywają się od dachu.
Uśmiechnął się nieznacznie, przycisnął hak mocniej do gardła

-CHŁOPCZE ODDAJ MÓJ HAK ALBO CIĘ ZABIJĘ!- krzyknął do niego dziad, zamieniając się w chmurę dymu.
-Oddawaj- szepnął mu do ucha.

Przerażony cisnął hak w stronę łodzi, wywalając się na dachu i patrząc przed siebie, w miejscu, skąd szept dobiegł.

-Kochaniutki jesteś, mój synku. Choć, weź mój pistolet... I MNIE ZABIJ.- powiedział głos, a pod nogami chłopaka upadł pistolet.

Posłusznie podczołgał się do pistoletu i uniósł go, szukając swojej matki, bądź kogokolwiek, kto to mówił...

Zmaterializowała się przed nim kobieta.

Uniósł więc broń i w tępej, praktycznie niczym niespowodowanej furii zaczął strzelać jej w łeb, tyle, ile nabojów broń tylko miała.

Wtedy jego zmysły powróciły. Leżał przed nim mężczyzna, w średnim wieku, ze zmasakrowaną twarzą.
Ale co go to obchodziło, był tak zrujnowany, że mógłby wybić te wszystkie istoty.

Mimo to przeraził go fakt, że to coś przed nim leżało, że aż tak z nim było źle...
Jednak myśl ta po chwili spłynęła na dalszy tor, gdzieś, "za czaszką" się skryła. Podniósł się powoli, oglądając to coś...

Cóż, przynajmniej mężczyzna dopełnił obietnicy, miał w ręku koszyk ryb.

A on od dawna nic nie jadł, trudno zresztą powiedzieć, czy pamiętał, czy nic nie jadł, można ująć, że nie pamiętał nawet dzisiejszego poranka.
Szybko chwycił kosz ryb i zaczął je pożerać - na surowo.
"Łódź.... Łódź... Łódź..." przelatywało mu to słowo tępo przez głowę.

Łodzi jednak nie zobaczył.
Natomiast z okolicznego domu wyszła kobieta
-Kochanie, kiedy wrócisz? I gdzie ten twój chło...- i wtedy zobaczyła małego skurczybyka.

Uniósł broń i spróbował i ją zestrzelić.

Skończyła mu się amunicja. Kobieta natomiast sięgnęła po tasak.
-Wypierdalaj stąd ile sił w nogach!-

A więc i wziął stamtąd zaczął uciekać, jakoś dziwnie nie czuł strachu, lecz przypomniały mu się gry w berka w parku z koleżankami.
Biegł więc przed siebie, krzycząc:
- Nie złapiesz mnie, Maggie!

-Mały gnojek.- powiedziała, po czym zaczęła opłakiwać swojego męża.

Biegł więc, a tupot jego stóp na pustej ulicy przerywał co chwilę wesoły śmiech. Biegł wgłąb portu, prawdopodobnie gdzieś do centrum - czemu? sam nie wiedział...